تعطیلات تابستان بعد از ماه رمضان بنحو چشم‌گیری آغاز شده و مطابق آمارهای سال قبل بیش از 54 درصد خانوارهای ایرانی در تابستان به مسافرت می‌روند که مقصد شصت و نه درصد این حجم مسافران به محیط زیست‌های سبز کشور است. سفر حق مردم است ولی پسماندهای مسافرتی، محیط زیست ما و نسل‌های آینده را دچار مشکل حاد کرده است. چقدر به این سوال فکر کرده‌ایم که چگونه باید عمل کرد که هم خوشحال و پرسفر باشیم و هم محیط زیست، از شر پسماندها سالم باقی بماند؟.

سفر ابزاری برای بازیابی انرژی‌ انسان درگیر زندگی پیچیده و ماشینی امروز و راهی برای با خانواده بودن است. در نتیجه تشویق به سفرهای خانوادگی باید از سیاست‌های دولت برای ایجاد آرامش روحی- روانی خانواده‌ها باشد. البته این سفرها در ایران حواشی بسیاری دارد. تصادفات در تابستان خود یک چالش جدی است. برای مثال در شهریور ماه١٠‌سال گذشته  ٢٢‌هزار و ٦٨٤ تن در حوادث رانندگی جان خود را از دست دادند که این رقم ١٠,٨‌درصد از کل تلفات رانندگی این مدت را در برمی‌گیرد. چالش دیگر ناشی از بی‌توجهی به فرهنگ دفع زباله مسافرتی است.
 جنگل‌ها و سواحل شمالی به ازای هر خانوار مسافر بطور متوسط با حجم 400 گرم در روز زباله رهاشده در محیط زیست روبرو است. این حجم زباله علاوه بر حجم زباله تولیدی ساکنان است. مازندرانی‌ها هر روز 3150 تن، گیلانی ها 2 هزار تن و شهروندان گلستانی 1100 تن زباله تولید می‌کنند.
بنا به بررسی‌های انجام شده روزانه 753 هزار لیتر، شیرابه ناشی از زباله‌های دپو شده در جنگل وارد عرصه‌های جنگلی می‌شود و هم اکنون بسیاری از درختان پایین دست این شیرابه‌ها خشک شده و شماری هم در حال خشک شدن هستند. در شمال روش رایج دفع زباله دپو و دفن زباله در جنگل است که علاوه بر تهدید درختان، گونه‌های گیاهی حیات وحش را نیز به شدت تهدید می‌کند و همچنین باعث آلودگی آب می‌شود. در واقع به سرعت در حال از دست دادن زیست محیط جنگلی و آب هستیم و لازم است نسبت به مدیریت پسماند بویژه پسماندهای مسافرتی برنامه‌ای جدی توسط سازمان محیط زیست و شورای عالی استان‌ها طراحی، و در قالب لایحه به مجلس تقدیم شود.

راهکار اول: آموزش تفکیک از مبداء
هم اکنون 202 هکتار از مناطق جنگلی استان‌های شمالی به دفن و دپوی زباله اختصاص یافته است. علاوه براین، 256 هکتار از عرصه های مرتعی شمال هم به دفن و دپوی زباله های 3استان شمالی اختصاص دارد. اما در عمل، زباله در 471 هکتار از عرصه های مرتعی و جنگلی دفن می‌شود که این 13هکتار بیش از آمار رسمی است. برای مدیریت پسماند باید خیلی صریح و بی‌پروا از طریق رسانه‌ها و حتی کتب درسی چالش پسماند را منتقل کرد تا برای آنها این تهدید محیط زیستی درک شود. شهروندان باید بدانند کل کشور همانند خانه آنها باید از آلوده کردن مصون بماند. البته در ماده (6) قانون مدیریت پسماند، رسانه ملی و دستگاه‌های آموزشی و فرهنگی مکلف به «اطلاع رسانی و آموزش،  جداسازی صحیح، جمع آوری و بازیافت پسماندها» شده‌اند ولی در عمل به تکلیف خود عمل نکرده‌اند و بنظر می‌رسد باید قانون در این زمینه صریح‌تر و اجرایی‌تر تکلیف این نهادها را بدون مطالبه اعتبار جداگانه مشخص می‌کرد هرچند که آیین‌نامه این قانون وزارت کشور (سازمان شهرداری‌ها و دهیاری‌ها) را موظف به تامین اعتبار آموزش و اطلاع‌رسانی کرده است ولی این الزام آیین‌نامه‌ای نباید موجب بی‌توجهی رسانه‌ها به تکلیف قانونی آنها شود. به هر حال همانقدر که آنتن رسانه ملی با سرگرمی و تبلیغ پر می‌شود باید به مسئولیت‌های اجتماعی محیط زیست سبز هم التزام داشته باشد.

راهکار دوم: اخذ عوارض و هزینه کامل آن برای بازیافت
روزانه 200 تا 300 تن زباله 5 شهرستان غرب مازندران در جنگل‌های دو هزار مازندران دپو می-شود. همین آمار کمابیش برای سایر شهرستان‌های شمالی نیز حاکم است و ظاهرا اهتمامی جدی برای رفع این بحران توسط شهرداری‌های شمال کشور بویژه برای ساخت کارخانه‌های کمپوست و بازیافت‌های فناورانه وجود ندارد. البته ممکن است اعتبار لازم وجود نداشته باشد که لازم است شوراها از جمله شوراهای شهر مطابق بند «16» ماده (71)  قانون تشكیلات، وظایف و انتخابات شوراهای اسلامی كشور و انتخاب شهرداران اقدام به وضع و وصول عوارض پسماند از ساکنان و حجم انبوه گردشگران کنند. گردشگران نیز باید عوارض بپردازند تا هزینه‌ها، صرف جمع‌آوری، تفکیک و بازیافت پسماند شود.
علاوه بر کل عوارض دریافتی پسماند نیز باید سهم معینی از اعتبارات دولت که به عنوان کمک به شهرداری‌ها اختصاص می‌یابد با اصلاح قانون برای بازیافت پسماند هزینه شود. در واقع ممکن است کل عوارض دریافتی در محل مدیریت پسماند هزینه نشود و به همین دلیل لازم است نظارت موثری در قالب یک سازوکار قانونی مصرح توسط فرمانداری‌ها بر مدیریت پسماند توسط شهرداری‌ها اعمال گردد.